Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Sommerferie 13/7/14

Sommerferie 13/7/14

Til Sommerferien, drømmer vi vakre strender spredt ut foran våre føtter.

Siden 2013 ventet jeg sommerferie i 2014 i Norge og feriepenger. Denn uken har kommet og jeg kan ikke tro det. nå har jeg i kontoen min en sum omtrent 150% av lønnen min. Jo, nå kan jeg gå på ferie! Men når jeg regnet utgifter, skjønner jeg at pengene er ikke nok… Noen av dem må betales for en kjøleskap vi har kjøpt, siden den vi hadde ble defekt etter 26 år. Forresten med disse  pengene må vi betale husleien til august, siden betales jeg igjen i 15 august! Men sommerferie er bestemt og angrer jeg ikke. Jeg vet ikke hvordan jeg kan betale alt men jeg skal til ferie! Jeg kjøpte billetten i mars men alle de andre utgifter må betales nå.I tillegg denne sommeren har vart for varm, temperaturen har nådd til 30 varmegrader. Jeg ørker ikke mer uten air condition som er ikke vant i norske hjemmene. Her jeg bor finnes ikke det sjø. Iallfall havet i Norge er veldig kald til og med i sommeren. 

Herre Gud, selv om jeg er nesten 50 år gammel , dette er første gang drar jeg på «vanlig» ferie. Så jeg har bestemt å reise til Hellas, å besøke slektninger og venner. Men først og fremst vil jeg se igjen Hellas. Ikke så mye fordi jeg savner hjemmelandet, men av en ren nysgjerighet: Jeg lurer  på hvordan føler jeg meg når jeg ser igjen Hellas, etter to pluw år i utlandet. Ser Hellas ut til meg som noen helt naturlig eller blir jeg sjokkert av kontrasten mellom norlige land og sørlige land? Vil jeg føle meg som Odyssevs i Ithaca etter vandrende eller føler fremmede i mitt sted,ν med et ønske om å gå tilbake bak i den rolighet av nordlige? Jeg vet ikke svaret, og er ivrig etter å lære. Hvordan er det å ser Hellas gjennom øynene til en turist? Jeg faktisk har tenkt å vise at jeg ikke er gresk, men å snakke norsk og engelsk, ville ikke bli det spennende? Da grekerne vil tro at jeg ikke forstår dem og da vil jeg høre hva tenker de om meg! Når drar vi , de elendige malere, på ferie, opplever vi at vi har blitt allerede herskere. Mens de andre tjener oss, føler vi oss smigret. Vi tar vår hevn, når vi blir krevende og sure kunder. Hva er det beste alternativet: Ikke spør ingenting og gi opp våre rettigheter på grunn av "empati" fordi vi forstå situasjonen til dem som tjener oss, eller oppføre seg som konger? Selvfølgelig mitt valg er i midten. jeg vil ikke gi opp av dem som jeg forventer, jeg har betalt og ønsker å nyte, men heller ikke vil undertrykke arbeiderne, slik som oppfører arrogante. 

Det er bare to dager før turen og ønsker selv ikke å tenke på. Ellers blir jeg utålmodig. Jeg sier til meg selv igjen og igjen, at det er ikke noe viktig. Dessuten, jeg har skrevet en liste med alle jeg trenger…



Hvordan kan man forstå om det er daggry eller skumring.
Dessuten slik som morgener dagen med optimisme,
så nostalgisk natten faller foran rådville øynene våre .

Καλοκαιρινή άδεια 13/7/14

Ονειρευόμαστε μαγευτικές παραλίες να απλώνονται στα πόδια μας...
Από το 2013 περίμενα την ώρα που θα έπαιρνα την καλοκαιρινή άδεια του 2014 στη Νορβηγία με το επίδομα άδειας (feriepenger). Η εβδομάδα έφτασε, σχεδόν δεν το πιστεύω. Στον τραπεζικό λογαριασμό μου μπήκε ένα ποσό λίγο πάνω από το 150% του μηνιάτικού μου. Μαζί με την αμοιβή του προηγούμενου 15νθήμερου, μου δημιουργούν ένα κεφάλαιο που δεν έφτασε ο λογαριασμός μου ούτε στιγμή τον τελευταίο χρόνο. Τώρα πια μπορώ να πάω διακοπές. Όταν όμως φτάνω να τα υπολογίσω καλά, διαπιστώνω ότι τα λεφτά… δεν φτάνουν! Κάποια είναι ήδη προϋπολογισμένα για ένα ψυγείο που έπρεπε να αλλάξουμε διότι το προηγούμενο μετά από 26 χρόνια μας αποχαιρέτησε, αλλά και για τα έξοδα της οικογένειας μετά τις διακοπές όπως το ενοίκιο, καθώς τώρα πια θα πληρωθώ ξανά κατά τις 15 Αυγούστου! Όμως οι διακοπές έχουν προαποφασιστεί και δεν κάνω πίσω. Δεν ξέρω πώς θα τα βγάλω κι αν θα τα βγάλω αλλά θα πάω! Το εισιτήριο το έχω βγάλει από το Μάρτιο, αλλά όλα τα άλλα πρέπει να πληρωθούν. Μάλιστα έπιασε κι Νορβηγία τριαντάρια στην κλίμακα του Κέλσιου κι άρχισα να νιώθω δυσφορία χωρίς air condition που εδώ δεν συνηθίζεται, παραμόνο για το χειμώνα ως μονάδα θέρμανσης κι αυτό σε μικρό βαθμό. Όμως στην περιοχή μας δεν έχει θάλασσα, δεν είναι και μακριά, αλλά οι παραλίες δεν σε… εμπνέουν και το νερό μόλις μπαίνεις μέσα, σε κάνει να τουρτουρίζεις κι εγώ δεν τα πάω καλά με αυτό παρότι, από μικρός έβγαζα όλο το καλοκαίρι μέσα στη θάλασσα. 
Ξέρω ότι οι διακοπές δεν είναι παρά ένα όνειρο. Ένα όνειρο που πάντα απέχει από την πραγματικότητα. Πάντα προσδοκούμε πολλά από τις διακοπές μας αλλά βιώνουμε λίγα και τότε έρχεται η απογοήτευση. Γι’ αυτό συχνά γυρίζουμε κουρασμένοι, απογοητευμένοι κι όχι σπάνια χωρισμένοι από τις διακοπές μας. Έχουμε όνειρα και προσδοκίες γι’ αυτές τις μέρες αρκετά μαξιμαλιστικές, έχουμε ένα πρότυπο στο μυαλό μας, ένα ιδεατό βίωμα, που είναι μάλλον απίθανο να φτάσουμε και να βιώσουμε. Εικόνες όπως τροπικές παραλίες, σέρφινγκ πάνω στον αφρό των κυμάτων, εξωτικά μπαρ με εξωτικά ποτά στο χέρι και τρυφερές υπάρξεις έτοιμες για όλα, είναι πια ένα στερεότυπο των διακοπών που μας τάισαν οι Αμερικανικές ταινίες κι εμείς τις αφομιώσαμε αφήνοντας τα σάλια μας να τρέχουν. Παρόλα αυτά δεν κάνω πίσω, θέλω να το ζήσω κι ότι βγει. Η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία.  Έκανα πέρυσι υπομονή και δεν πήγα πουθενά, δούλεψα άλλη μια χρονιά χωρίς ανάσα, να μη ξεφύγω λίγο και τώρα, δεν ξέρω αν θα το αντέξω. Χρειάζομαι μια κάποια ανανέωση, πρώτα ψυχολογικά κι έπειτα σωματικά. Όταν γυρίσω θα τα ξαναϋπολογίσω, ίσως γίνει ένα θαύμα, ίσως να μη τα υπολόγισα καλά. Ξέρω ότι τίποτα από αυτά δεν θα γίνει, αλλά πώς μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό της αυταπάτης!
Θεέ μου, κοντεύω τα 50 κι είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω «κανονικές» διακοπές. Έτσι επέλεξα για πρώτη φορά να επισκεφτώ την… Ελλάδα. Να δω λίγο και τους δικούς μου, αλλά περισσότερο θέλω να ξαναδώ την Ελλάδα όχι τόσο επειδή μου έλειψε, όσο επειδή έχω μια έντονη περιέργεια: Πώς θα μου φανεί έπειτα από 2+ χρόνια ξενητιάς; Θα μου φανεί ως κάτι εντελώς φυσικό σαν να μη είχα φύγει ποτέ, ή θα νιώσω το σοκ εντός έντονου κοντράστ από τις πειθαρχημένες χώρες του Βορά στο χύμα του Νότου; Θα νιώσω σαν τον Οδυσσέα στην Ιθάκη του έπειτα από την περιπλάνηση ή θα νιώσω ξένος στον τόπο μου με την επιθυμία να ξαναγυρίσω πίσω στις ήσυχία των βορείων; Δεν ξέρω την απάντηση κι αγωνιώ να τη μάθω. Πώς είναι να βλέπεις την Ελλάδα με τη ματιά του τουρίστα; Σκοπεύω μάλιστα να μη δείξω ότι είμαι Έλληνας αλλά να μιλάω Νορβηγικά και Αγγλικά, δεν θα είναι συναρπαστικό; Οι Έλληνες θα νομίζουν ότι δεν τους καταλαβαίνω και θα βγάλουν όλο τους τον… εαυτό!!!
Όταν πάμε διακοπές, εμείς οι ξεπεσμένοι μπογιατζήδες γινόμαστε ξαφνικά αφεντικά που μας υπηρετούν κι αυτό μας κολακεύει βέβαια! Οι αεροσυνοδοί μας κανακεύουν καθώς μας σερβίρουν, στα ξενοδοχεία είμαστε απαιτητικοί, στα εστιατόρια και τις ταβέρνες είμαστε άρχοντες που δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας… Βγάζουμε ούτε λίγο ούτε πολύ το άχτι μας, που μπορείς να το πεις και σύμπλεγμα κατωτερότητας. Παίρνουμε την εκδίκησή μας. Ποια είναι η καλύτερη επιλογή: Να μη ζητάμε τίποτα και να παραιτούμαστε των δικαιωμάτων μας λόγω «ενσυναίσθησης», επειδή καταλαβαίνουμε τη θέση αυτών που μας υπηρετούν, ή να το παίζουμε βασιλιάδες, ζητώντας τα πάντα και με το παραπάνω; Φυσικά η δική μου επιλογή είναι στη μέση. Ούτε θα παραιτηθώ αυτών που πληρώνω και θέλω να απολαύσω, ούτε όμως και θα καταπιέσω τους εργαζόμενους παίζοντας το ρόλο που απεχθάνομαι στους άλλους. 


Δυο μέρες πριν από το ταξίδι και δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι για να μη με πιάσει η ανυπομονησία. Επαναλαμβάνω μέσα μου ότι δεν είναι τίποτα, μια ιδέα είναι… Την προηγουμένη της πτήσης θα ετοιμάσω τις βαλίτσες και θα κάνω όλες τις προετοιμασίες, άλλωστε έχω ήδη τη λίστα έτοιμη του τι πρέπει να πάρω μαζί μου. 

alkaioslarsinos@gmail.com

Πώς να καταλάβεις αν είναι ξημέρωμα ή δύση, λυκόφως ή λυκαυγές;
Άλλωστε έτσι όπως ξημερώνει η μέρα γεμάτη αισιοδοξία,
έτσι δύει νοσταλγικά στα απορημένα μάτια μας.

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

gåtur, sykkeltur. Βόλτα με τα πόδια, βόλτα με το ποδήλατο.

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ
Το ξυπνητήρι μου είναι μονίμως ρυθμισμένος στις 6.30πμ. Ευτυχώς τα σαββατοκύριακα έχει ειδική ρύθμιση να μη χτυπάει, έτσι δεν το πειράζω καθόλου. Πλένομαι, ντύνομαι… το ντύσιμο είναι μια διαδικασία. Η οικογένεια λέει ότι φοράω στολή, μόνο τα γαλόνια μου λείπουν… Φοράω τη φόρμα εργασίας της εταιρίας και χρησιμοποιώ τιράντες επειδή πάντα το παντελόνι μου πέφτει, ότι νούμερο κι αν φορέσω. Σκληρή ζώνη εργασίας λοιπόν, τιράντες, καρτελάκι εξουδιοδοτημένου εργαζόμενου να κρέμεται στη ζώνη, τα απαραίτητα ακουσικά για τη μουσική περασμένα από μέσα για να μην ενοχλούν στη δουλειά, καπέλο εργασίας, παπούτσια εργασίας και σάκκος εργασίας με το κολατσιό και τα απαραίτητα εργαλεία… Ολόκληρη εξάρτηση δηλαδή. Και πάντα το άγχος να μη ξεχάσω τα τρία απαραίτητα: Κινητό, πορτοφόλι, κλειδιά (δύο αρμάθες: μία προσωπική και μία για τις ανάγκες της δουλειάς). Δυο χρόνια τώρα κι ακόμα μου κάνει εντύπωση πώς ζώνομαι έτσι σαν αστακός. Όταν γυρίζω μετά τις 15.30, τρέχω βιαστικά να ξεφορτωθώ όλα αυτά από πάνω μου. Αφού βάλω λοιπόν στο σάκκο καφέ, φρούτα, μπισκότα κι ένα αλμυρό προσφάγι, κάθομαι λίγο να πιω ένα καφέ για να ξυπνήσω γιατί αυτό μου παίρνει πάντα ώρα. Εφτά παραδέκα σηκώνομαι πανικόβλητος γιατί πέρασε η ώρα, φοράω παπούτσια καπέλο, μπουφάν, μ’ αυτή τη σειρά πάντα και βγαίνω βιαστικά για τη δουλειά, με ποδήλατο ή με τα πόδια, ανάλογα με τη δουλειά και τον καιρό (σχεδόν έχω ξεχάσει να οδηγώ αυτοκίνητο). 
Τώρα μπορεί να ξεκινήσει η μέρα, ένας άλλος κόσμος, ο κόσμος της δουλειάς. Πάντα μου άρεσε να ξυπνώ νωρίς, ποτέ δεν το κατόρθωνα όμως με εξαίρεση την περίδοδο της στρατιωτικής θητείας που ξυπνούσα προτού χτυπήσει το ηλεκτρονικό ρολόι χειρός. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς ξυπνούσα πάντα τη σωστή ώρα χωρίς… εξωτερική βοήθεια. Όταν ήμουνα μικρός, τις λίγες φορές που ξύπνησα νωρίς, ήταν για μένα μια αποκάλυψη, μια αλησμόνητη εμπειρία. Ίσως αυτός ο νυσταγμένος κόσμος της αυγής πίσω από την υγρασία του να μου προκαλούσε την περιέργεια καθώς ήμουνα ο μόνος τότε που εξουσίαζα τον κόσμο… οι άλλοι όλοι κοιμόντουσαν κι εγώ έμπαινα θριαμβευτής στον μυστηριακό κόσμο των μεγάλων, που ήταν τώρα όλος δικός μου, αποκλειστικά δικός μου. 
Κίνηση στον ποδηλατόδρομο

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΥ
Πριν από λίγες μέρες έβαφα ένα ξύλινο (πάντα) κτήριο, δύο, τρία χιλιόμετρα έξω από τη δική μας κωμόπολη. Πάνω στο ποδήλατο λοιπόν εισπνέω τον κρύο πρωινό αέρα που μου χτυπάει το πρόσωπο. Ο ποδηλατόδρομος είναι φυσικά ερημικός σε αντίθεση με τον αυτοκινητόδρομο στο πλάι που σφίζει από… κίνηση, εργαζομένων που ξεκινούν τη μέρα τους σαν και μένα. Πού και πού όμως διασταυρώνομαι με ποδηλάτες που πάνε στη δουλειά τους πάντα με το κράνος. Πολλοί από αυτούς φορούν στολή ποδηλασίας. Αρκετοί από αυτούς με χαιρετούν χωρίς να γνωριζόμαστε. Κάποιοι ποδηλάτες όμως δεν πάνε κάπου συγκεκριμένα, ξύπνησαν νωρίς για ποδηλασία… Θα κάνουν αρκετά χιλιόμετρα στον ασφαλή ποδηλατόδρομο, πλάι στη γραμμή του τραίνου που όλο και κάποια αμαξοστοιχία θα περάσει κι όλοι μαζί πλάι στο ποτάμι που κυλά ήρεμα. Στον ποδηλατόδρομο όμως δεν θα συναντήσω μόνο ποδηλάτες αλλά και κάποιους που βγήκαν απλώς για περπάτημα ή τρέξιμο, όλοι με ακουστικά στα αυτιά, για την απαραίτητη μουσική…

Τα σχολεία έκλεισαν. Ήταν η τελευταία μέρα
Το παλιό κτήριο που έλεγα βρίσκεται άκρη στο πεζοδρόμιο που λειτουργεί και σαν ποδηλατόδρομος, έχει φάρδος γύρω στα δυόμησι μέτρα. Την επομένη του κλεισίματος των σχολείων, ένα μπομπιράκος γύρω στα πέντε του περνάει με το πατίνι του, αυτό που έχει τιμόνι και πατάς πάνω του με το ένα πόδι και σπρώχνεις με το άλλο… Εξοπλισμένος με κράνος ποδηλασίας και το σακίδιό του στην πλάτη. Με κοιτάει όλος περιέργεια που στήνω τη σκάλα μου για να βάψω, του λέω χάι και μου το ανταποδίδει. Πού πάει πρωί πρωί εφτά και τέταρτο, δεν ξέρω. Ίσως πάει κι αυτός να εξερευνήσεις τον κόσμο, ίσως σαν άλλη κοκκινοσκουφίτσα πάει στην παράγκα της γιαγιάς του… Όσο περνάει η ώρα κι άλλα παιδιά περνούν με τα ποδήλατά τους, πάντα με κράνος και με ένα σάκκο στην πλάτη. Δεν θα αργήσουν να φανούν και οι εραστές του τζόκινγκ. Σχεδόν πάντα με ακουστικά στα αυτιά, κατάλληλο ντύσιμο και συχνά με το σκύλο τους (πάντα με το ειδικό λουρί). Μια κυρία, αρκετά μεγάλη πέρασε πάνω στο ποδήλατό της με αθλητικά παπούτσια, ειδικό εφαρμοστό παντελόνι ποδηλασία, κράνος, αλλά χωρίς… μπλούζα! Δεν πειράζει φοράει το σουτιέν της! Μάλλον θέλει να μαυρίσει… Η αποενοχοποίηση του σουτιέν. Καθώς βάφω ακούω μια εκπομπή από τα ακουστικά που έχω σφηνώσει μέσα στα αυτιά μου: Οι Νορβηγοί λέει η έρευνα δεν ανταποκρίνονται στην τάση των ηλεκτρικών ποδηλάτων που σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες έχει ρεύμα. Εδώ δεν είναι διασκεδαστικό το ποδήλατο αν δεν ...ιδρώσεις.
Έπειτα βγαίνουν οι μαμάδες με τα καρότσια. Εγώ είμαι πάντα εκεί, στην άκρη του πεζοδρομίου και παρατηρώ τον κόσμο που παρελαύνει με τη σειρά του. Οι μαμάδες λοιπόν βγαίνουν με το καμάρι τους στο καρότσι (βρέφος ή νήπιο κι όχι σπάνια δίδυμα) και παίρνουν την πρωινή τους βόλτα. Σε ποσοστό που το υπολογίζω στο 1/10, αντί για τη μαμά, το καρότσι το σπρώχνει ο μπαμπάς. Η μαμά δεν ξέρω αν κοιμάται ή δουλεύει. Εδώ στη Νορβηγία όταν γεννιέται ένα παιδί το ζευγάρι παίρνει μια άδεια για τους πρώτους μήνες που λέγεται pappa/mamma permisjon, ανάλογα αν την παίρνει ο μπαμπάς ή η μαμά. Αν μάλιστα προτιμήσουν να μη στείλουν το βλαστάρι τους στον παιδικό σταθμό ή νορβηγιστί barnehagen (παιδόκηπος), παίρνουν κι ένα επίδομα που λέγεται kontantstøtte. Πολλή συζήτηση γίνεται από τους πολιτικούς γι’ αυτή την ιστορία. Η πολυδιαφημισμένη ισότητα των δύο φύλων (likestilling), προσπαθείται να επιβληθεί δια της βίας. Στην αρχή την άδεια αυτή την έπαιρναν μόνο οι μαμάδες καθώς οι μπαμπάδες προτιμούσαν να πάνε στη δουλειά. Τώρα όμως δίνονται κίνητρα και στους μπαμπάδες να τη χρησιμοποιούν και συζητιέται να δίνεται ένα ποσοστό αυτής υποχρεωτικά μόνο στους μπαμπάδες… Σταδιακά το ποσοστό των μπαμπάδων που σπρώχνουν το καροτσάκι μπροστά από το πεζο/ποδηλατοδρόμιό μου αυξάνει έναντι αυτού των γυναικών, αλλά σε τελική ανάλυση το νούμερο παραμένει πάντα μικρό. Η φύση του άντρα βλέπετε δεν αλλάζει με νόμους. Τα οικονομικά κίνητρα λειτουργούν προσηλυτιστικά, αλλά μόνο κατά ένα ποσοστό. Δεν ξέρω γιατί σπρώχνουμε τη φύση των φύλων να αλλάξει τεχνητά, θεωρώντας το πρόοδο και την υπάρχουσα τάξη κατάπτυστο στερεότυπο. Γιατί οι κοινωνίες και πολύ περισσότερο οι κυβερνήσεις να αποφασίζουν για το πιο είναι το σωστό και να το επιβάλλουν, έστω και με τη μορφή κινήτρων!
Η παρέα γυρίζει από το σχολείο

Μου κάνει εντύπωση μια μαμά. Αυτή βγαίνει πάνω στο ποδήλατό της με τον μικρό γιό της (γύρω στα τέσσερα) πάνω στο δικό του λιλιπούτειο ποδήλατο και βέβαια πάντα με το κράνος του. Η μαμά αυτή όμως είναι διαφορετική, δεν φοράει κράνος ή αθλητικά παπούτσια, είναι κομψή. Αυτό εδώ αποτελεί εξαίρεση. Δεν την ρώτησα βέβαια αν είναι Νορβηγίδα, αλλά το μελαγχολικό της πρόσωπο δεν δείχνει άλλη φυλετική προέλευση. Μια ευχάριστη έκπληξη στην κακογουστιά του Νορβηγικού καθημερινού ντυσίματος. 


εξερευνώντας τον κόσμο με το ποδήλατο




Η Νορβηγική γλώσσα φυσικά δεν είναι καθόλου πλούσια και δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση με την Ελληνική. Όμως έχουν μια ποικιλία σύγχρονων όρων που βοηθούν στην καθημερινή σύγχρονη ζωή. Στα Νορβηγικά λοιπόν η «βόλτα» είναι σαν το ταξίδι «tur». Όμως για κάθε μορφή βόλτας υπάρχει ειδική λέξη. Έτσι gåtur, utentur, skogtur, bytur κτλ σημαίνουν αντίστοιχα: βόλτα για περπάτημα, βόλτα έξω στην ύπαιθρο, βόλτα στο δάσος και βόλτα στην πόλη. Να μια νοοτροπία που μας λείπει στην Ελλάδα. Η νοοτροπία της άθλησης, της βόλτας, του τζόγκινγ μετά ή άνευ σκύλου.
alkaioslarsinos@gmail.com

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

ALKAIOSNorway: Θερινό ηλιοστάσιο στη Νορβηγία / Midtsommer i Norge

Ο ήλιος του μεσονυκτίου βορείως του Αρκτικού Κύκλου (Midnatt sola)


PÅ GRESK - ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Σήμερα είναι 21 Ιουνίου και η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου για το βόρειο ημισφαίριο. Συνήθως το φως και η ημέρα είναι για μας τους ανθρώπους, πηγή χαράς σε αντίθεση με τη νύχτα και το σκοτάδι. 
Είναι εντυπωσιακό εδώ στη Νορβηγία, ότι αυτές τις ημέρες δεν νυχτώνει σχεδόν καθόλου. Η ώρα φτάνει 12.00 τα μεσάνυχτα κι εσύ νομίζεις ότι είναι ακόμα 8.00μμ. Εδώ που μένω εγώ, δεν βλέπουμε τον ήλιο το βράδυ, αλλά αν κοιτάξεις προς τη δύση, ο ουρανός μένει φωτεινός όλο το 24ωρο. Βορειότερα του αρκτικού κύκλου όμως, βλέπουν και τον ήλιο ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα, όσο πιο πολύ προχωρά κανείς προς το βόρειο πόλο. 
Αν και εντυπωσιακό, έχει κι ένα μειονέκτημα. Προσπαθείς να κοιμηθείς αλλά δεν …εμπνέεσαι, καθώς έξω είναι μέρα. Οι Νορβηγοί χρησιμοποιούν διάφορα στόρια στα παραθυρά τους. Συχνά χρησιμοποιούν σκουρόχρομα υφασμάτινα ρολλά που καλύπτουν όλο το τζάμι τη νύχτα, έτσι ώστε να επιτυγχάνουν συσκότιση. Όχι πατζούρια δεν έχουν, ούτε σιδεριές στα παράθυρα. Πατζούρια έχω δει μόνο ψεύτικα, διακοσμητικά!!!

ΣΤΑ ΝΟΡΒΗΓΙΚΑ - PÅ NORSK
I dag er det 21. juni. Dette er den største årets dagen for hele nordlige halvkulen. Vanligvis lyset og dagen representerer gleden, i motsetning til natt og mørke.
Her i Norge er det imponerende at nå til dags natten kommer ikke i det hele tatt. Timen blir 24.00 i midnat, og du tror at det er fremdeles kl. 20.00. Her hvor bor jeg, vi kan ikke se sola i natta men hvis man ser vestover, himmelen er lys døgnet rundt.  Nord for polarsirkelen befolkningen kan man se sola til og med etter midnatt, så mye nærmer man til nordpolen.  


Selv om dette er imponerende, har det en ulempe: Du prøver å sove, men du ikke har lyst på, siden ute er fremdeles dag og ikke natt. Nordmenn bruker diverse persienner på vinduer. Ofte bruker de mørke roller som dekker hele vinduet på natt. Nei, de har ikke  lukker på vinduer. Jeg har sett lukker men bare dekorative. 

Το Ålesund τη... νύχτα (Ålesund på natta)
Να και το Βόρειο Σέλας. Nordlys


Λίγα λόγια γι' αυτό το ιστολόγιο

       Αυτό το ιστολόγιο είναι θυγατρικό του "Αλκαίος Λαρσινός"
Δημιουργήθηκε από την ανάγκη να διαχωριστούν από το μητρικό ιστολόγιο οι αναρτήσεις που αφορούν τη μετανάστευση αλλά και τις δύο χώρες που τώρα πια μοιράζονται την αγάπη μου: Την Ελλάδα και τη Νορβηγία. 
       Το μητρικό ιστολόγιο alkaioslarsinos.blogspot.com συνεχίζει να αποτελεί το ανοιχτό προσωπικό μου ημερολόγιο, τουλάχιστον όσα από αυτά μπορώ να μοιραστώ μαζί σας. Εγώ στο ημερολόγιό μου ξέρετε, σπάνια γράφω γεγονότα. Σημειώνω απλώς τους πιο σημαντικούς σταθμούς στη ζωή μου, σαν άλμπουμ φωτογραφιών, έτσι για να θυμάμαι. Κυρίως όμως γράφω σκέψεις, συναισθήματα, ποιήματα κοκ. Αν κάποιος θέλει να μοιραστεί μαζί μας παρόμοια βιώματα, είμαι πρόθυμος να τα δημοσιεύσω δίπλα στα δικά μου. 
Παράλληλα όμως δημιουργώ και …μερικά ακόμη που θα στεγάσουν τα άλλα ειδικά ενδιαφέροντά μου. 

Σ' αυτό το ιστολόγιο θα υπάρχουν τρεις ενότητες. Η πρώτη θα είναι ΝΟΡΒΗΓΙΑ. Εκεί θα εκθέσω όλες τις εντυπώσεις μου από τη Νορβηγία. Δεν θα είναι τουριστικός οδηγός, αλλά οι δικές μου εντυπώσεις όσο είμαι ακόμα φρέσκος μετά από ...δύο χρόνια εδώ. Όσο περνάει ο καιρός βλέπετε η φρεσκάδα χάνεται και αρχίζω εκείνα που στην αρχή μου έκαναν φοβερή εντύπωση, τώρα πια να τα θεωρώ αυτονόητα. Ίσως προφταίνω για λίγο ακόμα… Ούτε ΟΑΕΔ θα είναι φυσικά. Όποιος όμως συλλέγει πληροφορίες προσεκτικά, μπορεί να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα για τις δουλειές εδώ. 
Η δεύτερη ενότητα θα περιλαμβάνει όλα μου τα συναισθήματα, τις εμπειρίες και τις σκέψεις γύρω από την ΞΕΝΙΤΙΑ, τη μετανάστευση, το νόστο και το ρίζωμα σε μια ξένη γη. Ευχή μου κι επιθυμία μου είναι, κι άλλοι να μου στείλουν τις δικές τους εμπειρίες, ώστε να φτιάξουμε μια συντροφιά …ομοιοπαθών παραπονεμένων που κάτω από τις πενιές του «παρ’ το στεφάνι μας… κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου, εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί» θα ξεδιπλώσουμε τον πόνο μας σε μια ομαδική λυτρωτική ψυχοθεραπεία.
Και η τρίτη θα αφορά την ΕΛΛΑΔΑ, με υπότιτλο «αυτή η χώρα δε σώνεται με τίποτα άμα λάχει να ‘ούμε» Σκέψεις, ιδέες, προτάσεις, για μια εναλλακτική αναστήλωση μιας χώρας που έχει βουλιάξει κάτω από την προκλητική καπήλευση του ονόματός της από μερίδα των κατοίκων της.  Ζητούνται ιδέες καλοπροαίρετεςκαι ανεξάρτητες κομμάτων, των ως τώρα καταστροφικών κατεστημένων, με μεράκι και όραμα. ας κάνουμε μια συντροφιά λίγων που νοιάζονται. Νομίζω ότι αυτή η χώρα το αξίζει. 

Σταδιακά θα προσπαθήσω να δημιουργήσω κι ένα τρίτο ιστολόγιο εξειδικευμένο σε ΘΕΜΑΤΑ ΜΟΝΤΕΛΙΣΜΟΥ και αρχιτεκτονικής που είναι το αγαπημένο μου χόμπυ. 

alkaioslarsinos@gmail.com