ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ
Το ξυπνητήρι μου είναι μονίμως ρυθμισμένος στις 6.30πμ. Ευτυχώς τα σαββατοκύριακα έχει ειδική ρύθμιση να μη χτυπάει, έτσι δεν το πειράζω καθόλου. Πλένομαι, ντύνομαι… το ντύσιμο είναι μια διαδικασία. Η οικογένεια λέει ότι φοράω στολή, μόνο τα γαλόνια μου λείπουν… Φοράω τη φόρμα εργασίας της εταιρίας και χρησιμοποιώ τιράντες επειδή πάντα το παντελόνι μου πέφτει, ότι νούμερο κι αν φορέσω. Σκληρή ζώνη εργασίας λοιπόν, τιράντες, καρτελάκι εξουδιοδοτημένου εργαζόμενου να κρέμεται στη ζώνη, τα απαραίτητα ακουσικά για τη μουσική περασμένα από μέσα για να μην ενοχλούν στη δουλειά, καπέλο εργασίας, παπούτσια εργασίας και σάκκος εργασίας με το κολατσιό και τα απαραίτητα εργαλεία… Ολόκληρη εξάρτηση δηλαδή. Και πάντα το άγχος να μη ξεχάσω τα τρία απαραίτητα: Κινητό, πορτοφόλι, κλειδιά (δύο αρμάθες: μία προσωπική και μία για τις ανάγκες της δουλειάς). Δυο χρόνια τώρα κι ακόμα μου κάνει εντύπωση πώς ζώνομαι έτσι σαν αστακός. Όταν γυρίζω μετά τις 15.30, τρέχω βιαστικά να ξεφορτωθώ όλα αυτά από πάνω μου. Αφού βάλω λοιπόν στο σάκκο καφέ, φρούτα, μπισκότα κι ένα αλμυρό προσφάγι, κάθομαι λίγο να πιω ένα καφέ για να ξυπνήσω γιατί αυτό μου παίρνει πάντα ώρα. Εφτά παραδέκα σηκώνομαι πανικόβλητος γιατί πέρασε η ώρα, φοράω παπούτσια καπέλο, μπουφάν, μ’ αυτή τη σειρά πάντα και βγαίνω βιαστικά για τη δουλειά, με ποδήλατο ή με τα πόδια, ανάλογα με τη δουλειά και τον καιρό (σχεδόν έχω ξεχάσει να οδηγώ αυτοκίνητο).
Τώρα μπορεί να ξεκινήσει η μέρα, ένας άλλος κόσμος, ο κόσμος της δουλειάς. Πάντα μου άρεσε να ξυπνώ νωρίς, ποτέ δεν το κατόρθωνα όμως με εξαίρεση την περίδοδο της στρατιωτικής θητείας που ξυπνούσα προτού χτυπήσει το ηλεκτρονικό ρολόι χειρός. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς ξυπνούσα πάντα τη σωστή ώρα χωρίς… εξωτερική βοήθεια. Όταν ήμουνα μικρός, τις λίγες φορές που ξύπνησα νωρίς, ήταν για μένα μια αποκάλυψη, μια αλησμόνητη εμπειρία. Ίσως αυτός ο νυσταγμένος κόσμος της αυγής πίσω από την υγρασία του να μου προκαλούσε την περιέργεια καθώς ήμουνα ο μόνος τότε που εξουσίαζα τον κόσμο… οι άλλοι όλοι κοιμόντουσαν κι εγώ έμπαινα θριαμβευτής στον μυστηριακό κόσμο των μεγάλων, που ήταν τώρα όλος δικός μου, αποκλειστικά δικός μου.
 |
| Κίνηση στον ποδηλατόδρομο |
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΥ
Πριν από λίγες μέρες έβαφα ένα ξύλινο (πάντα) κτήριο, δύο, τρία χιλιόμετρα έξω από τη δική μας κωμόπολη. Πάνω στο ποδήλατο λοιπόν εισπνέω τον κρύο πρωινό αέρα που μου χτυπάει το πρόσωπο. Ο ποδηλατόδρομος είναι φυσικά ερημικός σε αντίθεση με τον αυτοκινητόδρομο στο πλάι που σφίζει από… κίνηση, εργαζομένων που ξεκινούν τη μέρα τους σαν και μένα. Πού και πού όμως διασταυρώνομαι με ποδηλάτες που πάνε στη δουλειά τους πάντα με το κράνος. Πολλοί από αυτούς φορούν στολή ποδηλασίας. Αρκετοί από αυτούς με χαιρετούν χωρίς να γνωριζόμαστε. Κάποιοι ποδηλάτες όμως δεν πάνε κάπου συγκεκριμένα, ξύπνησαν νωρίς για ποδηλασία… Θα κάνουν αρκετά χιλιόμετρα στον ασφαλή ποδηλατόδρομο, πλάι στη γραμμή του τραίνου που όλο και κάποια αμαξοστοιχία θα περάσει κι όλοι μαζί πλάι στο ποτάμι που κυλά ήρεμα. Στον ποδηλατόδρομο όμως δεν θα συναντήσω μόνο ποδηλάτες αλλά και κάποιους που βγήκαν απλώς για περπάτημα ή τρέξιμο, όλοι με ακουστικά στα αυτιά, για την απαραίτητη μουσική…
 |
| Τα σχολεία έκλεισαν. Ήταν η τελευταία μέρα |
Το παλιό κτήριο που έλεγα βρίσκεται άκρη στο πεζοδρόμιο που λειτουργεί και σαν ποδηλατόδρομος, έχει φάρδος γύρω στα δυόμησι μέτρα. Την επομένη του κλεισίματος των σχολείων, ένα μπομπιράκος γύρω στα πέντε του περνάει με το πατίνι του, αυτό που έχει τιμόνι και πατάς πάνω του με το ένα πόδι και σπρώχνεις με το άλλο… Εξοπλισμένος με κράνος ποδηλασίας και το σακίδιό του στην πλάτη. Με κοιτάει όλος περιέργεια που στήνω τη σκάλα μου για να βάψω, του λέω χάι και μου το ανταποδίδει. Πού πάει πρωί πρωί εφτά και τέταρτο, δεν ξέρω. Ίσως πάει κι αυτός να εξερευνήσεις τον κόσμο, ίσως σαν άλλη κοκκινοσκουφίτσα πάει στην παράγκα της γιαγιάς του… Όσο περνάει η ώρα κι άλλα παιδιά περνούν με τα ποδήλατά τους, πάντα με κράνος και με ένα σάκκο στην πλάτη. Δεν θα αργήσουν να φανούν και οι εραστές του τζόκινγκ. Σχεδόν πάντα με ακουστικά στα αυτιά, κατάλληλο ντύσιμο και συχνά με το σκύλο τους (πάντα με το ειδικό λουρί). Μια κυρία, αρκετά μεγάλη πέρασε πάνω στο ποδήλατό της με αθλητικά παπούτσια, ειδικό εφαρμοστό παντελόνι ποδηλασία, κράνος, αλλά χωρίς… μπλούζα! Δεν πειράζει φοράει το σουτιέν της! Μάλλον θέλει να μαυρίσει… Η αποενοχοποίηση του σουτιέν. Καθώς βάφω ακούω μια εκπομπή από τα ακουστικά που έχω σφηνώσει μέσα στα αυτιά μου: Οι Νορβηγοί λέει η έρευνα δεν ανταποκρίνονται στην τάση των ηλεκτρικών ποδηλάτων που σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες έχει ρεύμα. Εδώ δεν είναι διασκεδαστικό το ποδήλατο αν δεν ...ιδρώσεις.
Έπειτα βγαίνουν οι μαμάδες με τα καρότσια. Εγώ είμαι πάντα εκεί, στην άκρη του πεζοδρομίου και παρατηρώ τον κόσμο που παρελαύνει με τη σειρά του. Οι μαμάδες λοιπόν βγαίνουν με το καμάρι τους στο καρότσι (βρέφος ή νήπιο κι όχι σπάνια δίδυμα) και παίρνουν την πρωινή τους βόλτα. Σε ποσοστό που το υπολογίζω στο 1/10, αντί για τη μαμά, το καρότσι το σπρώχνει ο μπαμπάς. Η μαμά δεν ξέρω αν κοιμάται ή δουλεύει. Εδώ στη Νορβηγία όταν γεννιέται ένα παιδί το ζευγάρι παίρνει μια άδεια για τους πρώτους μήνες που λέγεται pappa/mamma permisjon, ανάλογα αν την παίρνει ο μπαμπάς ή η μαμά. Αν μάλιστα προτιμήσουν να μη στείλουν το βλαστάρι τους στον παιδικό σταθμό ή νορβηγιστί barnehagen (παιδόκηπος), παίρνουν κι ένα επίδομα που λέγεται kontantstøtte. Πολλή συζήτηση γίνεται από τους πολιτικούς γι’ αυτή την ιστορία. Η πολυδιαφημισμένη ισότητα των δύο φύλων (likestilling), προσπαθείται να επιβληθεί δια της βίας. Στην αρχή την άδεια αυτή την έπαιρναν μόνο οι μαμάδες καθώς οι μπαμπάδες προτιμούσαν να πάνε στη δουλειά. Τώρα όμως δίνονται κίνητρα και στους μπαμπάδες να τη χρησιμοποιούν και συζητιέται να δίνεται ένα ποσοστό αυτής υποχρεωτικά μόνο στους μπαμπάδες… Σταδιακά το ποσοστό των μπαμπάδων που σπρώχνουν το καροτσάκι μπροστά από το πεζο/ποδηλατοδρόμιό μου αυξάνει έναντι αυτού των γυναικών, αλλά σε τελική ανάλυση το νούμερο παραμένει πάντα μικρό. Η φύση του άντρα βλέπετε δεν αλλάζει με νόμους. Τα οικονομικά κίνητρα λειτουργούν προσηλυτιστικά, αλλά μόνο κατά ένα ποσοστό. Δεν ξέρω γιατί σπρώχνουμε τη φύση των φύλων να αλλάξει τεχνητά, θεωρώντας το πρόοδο και την υπάρχουσα τάξη κατάπτυστο στερεότυπο. Γιατί οι κοινωνίες και πολύ περισσότερο οι κυβερνήσεις να αποφασίζουν για το πιο είναι το σωστό και να το επιβάλλουν, έστω και με τη μορφή κινήτρων!
 |
| Η παρέα γυρίζει από το σχολείο |
Μου κάνει εντύπωση μια μαμά. Αυτή βγαίνει πάνω στο ποδήλατό της με τον μικρό γιό της (γύρω στα τέσσερα) πάνω στο δικό του λιλιπούτειο ποδήλατο και βέβαια πάντα με το κράνος του. Η μαμά αυτή όμως είναι διαφορετική, δεν φοράει κράνος ή αθλητικά παπούτσια, είναι κομψή. Αυτό εδώ αποτελεί εξαίρεση. Δεν την ρώτησα βέβαια αν είναι Νορβηγίδα, αλλά το μελαγχολικό της πρόσωπο δεν δείχνει άλλη φυλετική προέλευση. Μια ευχάριστη έκπληξη στην κακογουστιά του Νορβηγικού καθημερινού ντυσίματος.
 |
| εξερευνώντας τον κόσμο με το ποδήλατο |
Η Νορβηγική γλώσσα φυσικά δεν είναι καθόλου πλούσια και δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση με την Ελληνική. Όμως έχουν μια ποικιλία σύγχρονων όρων που βοηθούν στην καθημερινή σύγχρονη ζωή. Στα Νορβηγικά λοιπόν η «βόλτα» είναι σαν το ταξίδι «tur». Όμως για κάθε μορφή βόλτας υπάρχει ειδική λέξη. Έτσι gåtur, utentur, skogtur, bytur κτλ σημαίνουν αντίστοιχα: βόλτα για περπάτημα, βόλτα έξω στην ύπαιθρο, βόλτα στο δάσος και βόλτα στην πόλη. Να μια νοοτροπία που μας λείπει στην Ελλάδα. Η νοοτροπία της άθλησης, της βόλτας, του τζόγκινγ μετά ή άνευ σκύλου.
alkaioslarsinos@gmail.com
